RunningRonald.nl

Het verslag van de zondag gelopen Maasdijk Marathon laat nog even op zich wachten want dit bericht heb ik al een paar dagen staan om te plaatsen en er zit ook nog een leuke verloting aan voor de dames die mijn blog bezoeken.

Het heeft even wat tijd gekost. Mijn bijzondere loopvriendin in Dubai heeft het erg druk gehad maar haar verslag van de Marathon Des Sables is inmiddels gereed. De meeste bezoekers van mijn blog hebben vast en zeker mijn dagelijks verslag van haar belevenissen in de Sahara gelezen, hieronder staat Harmke’s complete verhaal. Veel leesplezier!

—

Voor ik begin; de MdS was een avontuur, maar het was jullie meeleven, enthousiasme en e-mails die het tot een onvergetelijke bijzondere ervaring maakten!

Het was ergens in augustus 2011 dat ik las over iemand die de MdS zou gaan doen. Oh dacht ik, marathon des sables, daar heb ik toch weleens vaker iets over gehoord? Ikke op Google kijken en voilà, het enthousiasme was geboren. De website was nou niet bepaald duidelijk en bovendien kwam ik er na een tijdje achter dat ik op de verkeerde zat te kijken. De hoofdorganisatie zit in Frankrijk, maar verschillende landen hebben hun eigen organisatie waarbinnen ze de inschrijvingen e.d regelen. Nederland heeft niet zo’n sub-organisatie, dus moest ik contact zoeken met het hoofdbureau om me in te schrijven. Natuurlijk dreunt iedereen gelijk met z’n kop tegen het enorme inschrijfgeld aan, maar ik heb altijd geloofd in ‘waar een wil is, is een weg’ en dus zette ik de eerste stap en schraapte het geld bij elkaar voor de eerste aanbetaling. Overigens denk ik dat er voor Nederlandse deelnemers een mogelijkheid moet zijn om op z’n minst een flinke korting te krijgen omdat Transavia een van de sponsoren is en zij zouden vast wel kunnen bedingen dat ze een paar gratis inschrijvingen krijgen.

Hoe dan ook, zo gauw je je eerste betaling gedaan hebt voel je de druk toch wel een beetje want hoe krijg je in vredesnaam je geld terug mocht je je toch bedenken? Je kunt een annuleringsverzekering afsluiten, maar ook dat kost geld en de kleine lettertjes blijven me toch altijd wat onduidelijk. Deze druk was tegelijkertijd een stressfactor en een stimulans en ik ben er uiteindelijk blij mee geweest want anders had ik me misschien nog wel bedacht. Vooral tijdens de wintermaanden waarin we hier altijd superdruk zijn met de paarden omdat we vrijwel elk weekend races hebben. Als ik dan de hele dag op paard had gezeten kon ik zelden de discipline opbrengen om ‘s avonds nog weer de deur uit te gaan om te trainen. Gelukkig had ik me wel opgegeven voor de halve marathon van Abu Dhabi, de Wadi Bih run en twee halve marathons in Dubai, maar eerlijk gezegd werden die nauwelijks ondersteund door trainingen tussendoor, waarschijnlijk tot frustratie van Ronald.

En zo zat ik dan in april met Simone, een goeie vriendin, en Ronald op Schiphol, waar ik een handige tussenstop had op weg naar Parijs. Ronald had z’n logo voor mij op pet en shirt laten drukken en ik was supertrots om ermee op pad te gaan. Een dag later stond ik in Parijs opnieuw op het vliegveld te wachten op de speciale chartervlucht naar Quarzazate in Marokko. Wat een feest erachter te komen dat de hele bemanning Nederlands was! Leuk gekletst met de stewardessen van Transavia die geen idee hadden wat voor club mensen ze aan boord hadden en ook kennis gemaakt me Eric, een andere Nederlandse deelnemer.

In Quarzazate werden we letterlijk met open armen ontvangen door Patrick, de organisator van de MdS. Als Achterhoeker was het even wennen om in een omhelzing met deze wildvreemde te belanden, maar ik gaf geen kik. Vervolgens was het wachten tot iedereen georganiseerd was in de klaarstaande bussen. Vergeet alle glorieverhalen, dit hele gebeuren deed gewoon denken aan een niet zo geslaagd schoolreisje inclusief plas stop en lunchpakketje. Na een paar uur in de bus stopten we bij een aantal legervoertuigen waarmee we een niet te zachtzinnig ritje maakten naar de bivak. Hoewel koffers op wieltjes heel lekker lopen op het vliegveld, geldt dat niet voor in het zand en ik was blij toen we eindelijk bij de tenten aankwamen. Ter verduidelijking, de tenten bestaan uit een grote lap stof die met een paar stokken een dak vormt waaronder je net kunt zitten en daaronder een kleed. Eric had een prima plek voor ons gevonden, samen met drie Engelsen waar later nog een vierde bijkwam.

‘s Avonds in de rij voor de eettent en ‘s morgens opnieuw voor het ontbijt. Vervolgens de medical en luggage check. Nou, daar had ik me dus niet zo vreselijk zenuwachtig over hoeven maken want de tas hoefde niet eens open. En zelfs op die manier duurde het nog de hele dag voor iedereen aan de beurt was geweest en afscheid had genomen van de bagage die niet op de rug mee zou gaan. Iedereen ontving zouttabletten, water en medical card en een nood vuurpijl. Die laatste bleek van flink formaat en gewicht en morrend en met moeite vond ik er een plekje voor. Nog een laatste keer normaal avondeten en toen was het gebeurd, iedereen z’n tent in met toch wat spanning voor wat er ging komen.

De eerste dag, de eerste keer aan de startlijn. Het duurde nogal voordat alles gereed was en de foto vanuit de helikopter van een enorm nummer 27 vanwege de 27e editie zal voor altijd gekenmerkt worden door mijn afwezigheid, ik moest beestachtig nodig plassen en was er net vandoor geschoten. Een tien minuten later ging het dan toch beginnen en door de luidsprekers klonk een knallend “I’m on a highway to hell” een nummer waarvan ik niet weet wie het speelt, maar wat gedurende de week wel steeds meer op waarheid leek te gaan lijken. Deze eerste dag was fantastisch, ik voelde me geweldig en liep volgens plan de vlakke harde stukken hard en stapte stevig door over de zanderige en klimmende delen. Helemaal super dacht ik en haalde in de laatste twee kilometer nog zevenentwintig mensen in.

Dag twee begon en ik was een beetje misselijk. Ik maakte me niet echt zorgen en kon ook nog wel leuk doorlopen, maar toen ik bij de tweede checkpoint flink wat water dronk werd de misselijkheid erger en begon ik over te geven. En daarmee was de toon gezet voor de hele rest van de week, kotsen tot je er bij neervalt.
Op dag drie werd me duidelijk dat twee paar sokken misschien toch wat mager was want m’n eerste paar was links en rechts al voorzien van een gigantisch gat onder de bal van de voet, waardoor ik overbleef met slechts een paar voor de rest van de week. De reden dat het eerste paar al naar de maan was, hing wellicht samen met mijn idee dat ik die MdS best op m’n Adizero’s (red: Trailschoenen van Adidas) kon doen, maar daar had ik dus inderdaad zero gemak van op de vaak rotsachtige ondergrond. Het was misschien nog wel iets beter gegaan als ik (of de schoenmaker die m’n gaiters (red: soort kokers die je aan je schoenen hebt tot aan je onderbenen die het zand uit je schoenen houden) aan m’n schoenen genaaid heeft) niet vergeten was de inlegzooltjes terug te leggen. Dat uitte zich al snel in een doorn die dwars door de zool m’n hak inboorde. Langzaamaan hoor ik jullie lachen over zoveel onnozelheid en ik kan jullie geen ongelijk geven. En dan probeer ik het nog enigszins leuk in te kleden.

Stage 4, de langste etappe van de race. Veel mensen denken dat dit de zwaarste is en hoewel dat technisch gezien natuurlijk ook zeker zo is, maakte ik me in de dagen ervoor het meest zorgen. Zoals m’n moeder altijd zegt; “de mens lijdt dikwijls ‘t meest, door ‘t lijden dat hij vreest”. Als je een keer aan de startlijn staat is het gewoon de ene voet voor de andere zetten en door al het overgeven en zere voeten had ik inmiddels helemaal niks meer te vertellen over de snelheid waarmee dat gebeurde. De dag begon bijna gelijk met een enorme klim. Hallo, dacht ik, moet dat nou net op de langste etappe? Mensen keken me meewarig aan als ik voor de zoveelste keer over de rotsen hing over te geven, maar ik had besloten dat ik niet gekomen was om het op te geven en bovendien had ik per sms vernomen dat er een stuk over de MdS en mijn deelname in het AD zou komen en bij de gedachte dat ik zou moeten opbiechten dat ik eruit was gestapt begon ik te hyperventileren, dus veel keus had ik niet. Maar m’n fysieke toestand maakte wel dat ik maar weinig meekreeg van wat er om me heen gebeurde, wat erg jammer was want ik registreerde wel dat de omgeving fantastisch was, ik kon er alleen niet genoeg van genieten.

Tegen de avond kreeg iedereen een flare voor achter aan de rugzak, en de headlights gingen aan. Stiekem had ik een beetje verwacht dat er voor de nachtelijke uren een wat eenvoudige route was uitgekozen, maar dat leek niet echt het geval. Al gauw werd me duidelijk waarom werd aangeraden in het donker met anderen samen te lopen, met meerdere mensen kun je met je hoofdverlichting een heel stuk zand afscannen op zoek naar voetstappen van voorgangers, maar alleen was het wat magertjes. Toegegeven, snelle lopers hadden die duinen al uren achter de rug en het was de organisatie niet aan te rekenen dat ik zo tergend langzaam vooruit kwam. Mooi zat dat ze de cut off tijd niet te scherp hadden gesteld. Er waren flares opgehangen om de richting aan te geven maar omdat de duinen soms hoog, dan weer laag waren kon je ze niet op elk moment zien dus had ik een hoop “oooh daar” moment als ik bovenop een duin stond, waarna ik weer afdaalde en compleet het spoor bijster was.

Het plan was om bij CP6 een paar uur te gaan slapen, maar 4 kilometer daarvoor kwam me een auto tegemoet van de Doc Trotters. Dit is het medische team dat gedurende de hele race fantastisch werk deed, elke avond lagen de medische tenten vol met mensen die zich weer enigszins wilden laten oplappen en ook bij de check points kon je bij hen terecht.
De dokter die me tegemoet kwam herkende me van de avond ervoor toen hij me een injectie gegeven had om wat water binnen te kunnen houden. Hij was niet enthousiast over hoe ik eruit zag en stelde voor me gelijk aan ‘t infuus te leggen. En dat deed hij dan ook. Binnen korte tijd gingen er elders twee noodvuurpijlen de lucht in dus moest de auto snel op pad om te kijken wat er aan de hand was, terwijl dr Jan (dat is toch een hartstikke Nederlandse naam?) met mij achter bleef. Twee uur later mocht ik verder. Wat een tegenvaller. Verschillende mensen hadden me lekker gemaakt met het verhaal dat je van zo’n paar liter vocht gigantisch opknapt en je het gevoel hebt dat je de hele wereld aankunt. Maar ik voelde er niks van, was bere-koud en mijn voeten deden na de rust nog meer pijn dan ervoor. Toen zat ik er even goed doorheen, maar het zal z’n werk vast wel gedaan hebben want drie kwartier later kon ik voor het eerst in twee dagen een minuscuul plasje produceren. Overigens is het plassen e.d. Een hoofdstuk op zich, van mensen die twee kilometer van de route afgaan op zoek naar wat privacy tot mensen die stug met je door blijven praten terwijl ze ondertussen hun broek naar beneden trekken…

Na 80+ kilometer zag ik eindelijk, eindelijk de tenten van de bivak. Het begon wel steeds harder te waaien en het zand raasde dwars over woestijn. Vervolgens voelde ik een druppel, nog een paar en toen, het zal toch niet waar zijn, bliksemde en onweerde het terwijl de hagelstenen op mij en andere verloren zielen die nog op pad waren, inbeukten. En ho maar dat m’n benen wel iets harder wilden om nog iets sneller bij de bivak te zijn. Nul komma nul versnelling zat er in en zwoegend, steunend en zeiknat hoorde ik eindelijk m’n chip over de finishlijn piepen. Het tentenkamp was gedeeltelijk vlak gewaaid en ook daar was alles vies en nat, maar gelukkig klaarde het op en iedereen ging aan de slag om alles te drogen en uit te kloppen. Als beloning kregen we trouwens een blikje Cola, iets waarvoor een ieder van ons op dat moment met plezier twintig euro zou hebben neergeteld. En het mooiste was dat het er niet gelijk weer uitkwam! Inmiddels bleek Eric naar huis, hij had net voor de start van de langste etappe besloten dat z’n voeten te gehavend waren om verder te gaan. Een moeilijke beslissing en hij was gelijk vertrokken terug naar Nederland. Ik hoorde het van Guy, een van de jongens in de tent die hem nog gesproken had.’s Avonds nog een bezoek aan de medische tent waar een hoop rottigheid uit m’n teen kwam die geïnfecteerd bleek. Met antiotica en anti-braak tabletten in de hand hobbelde ik weer richting tent nr 98, m’n tijdelijk thuis.

De volgende dag leek iedereen vol opluchting aan de start te staan. Wie het tot dit punt gered had wilde echt niet meer naar huis. Des te groter de schrik toen er nog geen twee kilometer na de start een noodvuurpijl afgeschoten werd. De helikopter kwam gelijk naar beneden en achteraf hoorden we dat een deelnemer getroffen was door een hartinfarct en met spoed getransporteerd was naar het ziekenhuis. Verder verliep de dag goed, maar zoals gewoonlijk voorzien van elke paar kilometer een keer overgeven. ‘s Avonds was er zowaar een concert, vijftien leden van de Paris Opera waren overgevlogen om op te treden. Te ziek, zwak en misselijk bleef ik in de tent, maar vol overtuiging dat ik de volgende de dag een Finisher van de MdS zou zijn.

Die laatste vijftien kilometer waren niet mild, een paar kilometer vlak, maar vervolgens negen kilometer zandduinen, de hoogste van Marokko zo werd ons verteld. Zo tussen het zand had ik geen enkel idee van afstand of locatie, maar toen ik op een moment de oproep tot gebed door de speaker van een moskee hoorde, wist ik dat het niet ver meer kon zijn. Nog voor de finish werd ik omhelsd door de dokter die de avond ervoor m’n voeten behandeld had en bij de finish opnieuw door Patrick de organisator die ik tot op heden alleen van onze omhelzingen ken en van zijn dagelijkse peptalks voorafgaand aan de start. Nog zes uur in de bus naar Quarzazate. Iedereen blij, iedereen moe en ik nog te misselijk om er echt van te genieten, maar met van binnen een gloeiend kooltje van vreugde.

Op de ochtend van de laatste dag hangen er voorafgaand aan de start borden waarop je kunt zien in welk hotel je geboekt bent. Daar staat dan ook je bagage op je te wachten. In principe zijn alle kamers voor tweepersoons bezetting maar tot mijn plezier kwam ik er bij aankomst achter dat ze voor mij geen kamermaatje gevonden hadden en ik het rijk (lees:douche en bad) alleen had. Tja, een consequentie van mijn trage race was dat het water inmiddels koud was toen ik ging douchen wat niet geheel in lijn was met mijn fantasieën, maar ik kon er ook weer niet heel erg mee zitten want het was toch een tachtig procent verbetering van mijn situatie en diep in de nacht ging ik voor de tweede ronde die aan alle wensen voldeed.

De MdS hangt aan elkaar van vooroordelen en een van m’n redenen om het een keer te willen doen was dat ik het eens voor mezelf wilde uitzoeken.

De eerste; ‘Het is gigantisch duur’

Absoluut waar, maar voor wie erover denkt om mee te doen zou ik willen zeggen, wees creatief, niet negatief. Creativiteit helpt je om mogelijkheden te zien waar anderen ze niet zien, het opent deuren en geeft energie. Negativiteit daarentegen werkt blokkerend en vermoeiend. Een voorbeeld van creativiteit is bijvoorbeeld het zoeken naar sponsors die er geld voor over hebben om jou hun nieuwste materiaal te laten testen. Of vertel RTL4 dat je aan de finish een live huwelijks aanzoek aan je partner wilt doen en dat ze dat op de voet mogen volgen als ze je inschrijfgeld betalen. Vraag je af of het geld je echt de kop zal kosten, of dat die hoogstwaarschijnlijk wel blijft zitten als je een goed spaar-of aktieplan opzet. Als je nu denkt; ‘ ja ja dat zal wel, mooi praten maar zo werkt dat niet’, dan zit je in de negatieve hoek en is de kans hoe dan ook klein dat je op de MdS terechtkomt, je stuurt tenslotte al je gedachten richting het niet lukken van je plan en al legt iemand het inschrijfgeld voor je neus, dan nog is de kans klein dat je het opmerkt. Bestaat de kans dat je er spijt van krijgt als je het niet doet? Zet dan echt alles op alles om je droom te verwezenlijken!

De tweede; ‘daar moet je jaren voor trainen’

Dat ligt eraan. Als je de concurrentie met de top aan wilt gaan moet je inderdaad van goede huize komen en super getraind zijn. En dat niet alleen, het is dan ook super belangrijk dat je het niet mis laat gaan op de spullen die je bij je hebt (te zwaar, te onpraktisch, niet te eten, te koud, noem maar op) en ook vanuit dat perspectief heb je een gedegen voorbereiding nodig.

Aan de andere kant, als het je gewoon fantastisch lijkt een keer mee te maken, je weet niet zo goed wat je ervan verwachten moet en bent als een kind zo blij als je überhaupt de finish haalt, dan zou ik zeggen, begin vandaag nog met je actie plan voor 2013. Stel je voor, ik had in de zes maanden voorafgaand aan de MdS geen tien keer hardgelopen, liep zes dagen te kotsen, had een infectie aan m’n teen, maar kwam uiteindelijk toch echt bij de finish. Ik weet niet of dat iets is om trots op te zijn en ik kan me voorstellen dat velen van jullie denken van ‘als het zo moet dan hoeft het van mij niet’ en dat begrijp ik ook. Ik zeg het alleen om aan te geven dat het haalbaar is, je kunt het zeker!!

Tot mijn grote verdriet lijkt het erop dat zowel mijn roadbook als alle uitgeprinte mail die ik tijdens de MdS ontvangen heb, op de een of andere manier weg is geraakt. Reden kan zijn dat het er na de marathon zo vies uitzag dat misschien deze of gene gedacht heeft ‘dat moet maar eens weg’. Hoe dan ook, die mails gaven zo fantastisch weer hoe verschillend mensen er tegenaan kijken. Sommige van jullie zijn echt vele malen fitter dan ik en ik heb tijdens het lezen vaak gedacht ‘joh, jij had hier in de tent moeten liggen.’ En wat me vaak opviel was de meerjarenplannen van mensen. Ik heb diep ontzag voor degene van jullie die zich voornemen om over vijf jaar een marathon te lopen of de MdS te doen. Maar als de reden is om het pas over een paar jaar te doen te maken heeft me het gevoel dat je ‘er niet klaar voor bent’ zou ik zeggen denk er nog eens over na om het eerder te doen. De ‘perfecte’ voorbereiding lijkt me moeilijk te handhaven over zo’n lange periode en het kan zomaar zijn dat het uiteindelijk wringt waar je het nooit verwacht had en dan ben je daar misschien alsnog niet op voorbereid. N.b voorgaande telt voor de finisher zoals ik, topsporters kunnen misschien een trainingstraject uitzetten over een paar jaar, daar weet ik weinig van

Wat vele malen herhaald werd tijdens de MdS is dat het gaat om ‘management’ tijdens de race. Een jongen uit mijn tent moest noodgedwongen de laatste drie dagen wandelen omdat anders zijn rugzak steeds verder uitscheurde. Fit was hij wel ; )

Drie; de MdS is een commerciële truc waar alleen verwende mensen met teveel geld intrappen.

Mwoah, daar kan ik me wel iets in vinden, al moet ik dan helaas vaststellen dat ik daar blijkbaar bij hoor. Commercieel is het zeker, daar kan ik niks op zeggen. Als je graag een keer door de Sahara loopt met een rugzak op om de natuur en plaatselijke cultuur tot je te nemen, zijn er misschien betere en wellicht ook goedkopere manieren. De MdS loopt over van camera’s en aandacht voor de sponsoren. Het deelnemers veld bestaat voor een klein gedeelte uit absolute top atleten waar ik huizenhoog tegenop kijk. Het gros bestaat echter uit mensen die komen om ‘mee te doen’. Maar tegelijkertijd, is dat zo erg? Het is nu eenmaal een selecte groep die de snelheid erin kan houden binnen die omstandigheden. Maar dat neemt niet weg dat iedere deelnemer z’n eigen grenzen tegenkomt tijdens de MdS en het als een overwinning ziet om die te halen. Een deel van de deelnemers komt jaarlijks terug (iemand had van de 27 keer dat het georganiseerd is, 25 keer meegedaan!!!), maar er zijn ook mensen die een droom van jaren verwezenlijken door mee te doen. De meeste deelnemers komen uit Frankrijk, met Engeland op nummer twee. Dat er zoveel Frans gesproken wordt geeft weleens een ‘hallo, wij zijn er ook nog’ effect, maar dat kan ook aan mij liggen. Het is bovendien niet meer dan normaal met een Franse organisatie.

Vier; The toughest footrace on earth !?

Nou dat weet ik eigenlijk niet. Op dit moment zijn er veel vergelijkbare races die volgens mij ook in zwaarte te vergelijken zijn, Gobi desert, Jordan Roving Race, Atacama Crossing en ga zo maar door. En elke marathon kan uitlopen op een persoonlijke ‘toughest footrace’ om wat voor reden dan ook

Materiaal

Een redelijk belangrijk hoofdstuk omdat je ontzettend veel gemak van een goede keuze kunt ondervinden en behoorlijk wat frustratie van een slechte.

Zo is er De Rugzak
Als je koopt op basis van wat je op de MDS foto’s ziet kom je zondermeer op een Raidlight uit. Dat is een superlichte rugzak en het twintig liter model dat ik droeg zat erg lekker en schuurde nergens. Maar of het de beste keus is kan ik echt niet bepalen. Het gros van de lopers vindt blijkbaar van wel en als volledige beginneling sloot ik me graag bij de Raidlight kudde aan. Maar sinds ik terug ben en weet wat voor mij belangrijk is heb ik bij Timberland een rugzak gevonden waar ik volgens mij minstens zoveel plezier aan kan beleven. De twintig liter Raidlight was heerlijk compact, maar toch wel wat klein en had geen zijvakken. Er zat een vak aan de buitenkant, maar omdat de rugzak zo bommetje volgestopt zat was dat buitenvak flink uitgebuikt en daardoor nauwelijks bruikbaar. De meeste lopers droegen een borstpak met daarin water en rantsoenering voor de dag en eventueel zonnebrandcreme e.d. Zelf had ik dat niet, maar wel twee waterflessen met zo’n rietje erin waar je altijd bij kunt. Dat beviel heel goed.

Schoenen en Gaiters
Hier ging ik dus finaal de mist in. In al mijn naïviteit had ik bedacht dat het me fijn leek zo licht mogelijke schoenen mee te nemen en dat kwam mooi uit want ik had sinds een paar maanden een stel AdiZero’s waar ik heel gelukkig mee was. Een oude goudkleurige jurk waar ik mooie herinneringen aan heb werd aan flarden geknipt en tot een bodemloze zak genaaid en ging vervolgens mee naar de schoenmaker die het geheel aan de schoen vast naaide. Zo, dat was klaar. Maar of het nou de schoenmaker was of ikzelf, de oorspronkelijke inlegzooltjes zaten er niet langer in toen ik aan de marathon begon. Elke steen was duidelijk voelbaar en doornen stak er af en toe doorheen. Mijn ‘gouden jurk gaiters’ deden het wonderbaarlijk goed, maar waren alleen niet waterdicht wat jammer was. Ik geloof niet dat de inlegzooltjes het verschil tussen succes en ellende maakten, waarschijnlijker is het dat het gewoon dom was om te denken dat schoenen voor op de weg/baan de beste keus zouden zijn voor een 250km trailrun.

Veel lopers droegen Salomon met zo goed als allemaal kant en klare gaiters die je op sites zoals ‘racingtheplanet.com’ kunt kopen. Terug in Dubai vond ik in de Saucony winkel het model Razor 2.0. Ik denk dat het slijm uit mijn mondhoeken droop want Hassan, met wie ik in de winkel was, stond erop gelijk een paar voor me aan te schaffen. Het is een trailrun schoen met veters die vervolgens met een rits wordt afgesloten. De schoen is water/zand dicht en ik ben er helemaal mee in de wolken. Draag ze dagelijks en heb nog nooit zand gevoeld.

Het is belangrijk te weten dat de MDS behalve zanderig, ook ontzettend rotsachtig is en niet alleen je voeten, maar ook je enkels worden op de proef gesteld.
Ik geloof niet dat ik iemand tegen gekomen ben die echt geen enkele blaar had, maar het moet beter kunnen dan de tientallen die ik in de loop van de week ontwikkelde. Je kunt een beetje gewicht uitsparen door al het intapen van voeten en zonodig enkels en andere lichaamsdelen door de DocTrotters te laten doen, maar hou rekening met laaaaannnngge rijen.

Eten
Je bent verplicht tweeduizend calorieën per dag mee te nemen dus je start de race met minimaal 12000 calorieën op je rug. Het is een uitdaging om het eten zo min mogelijk gewicht en plek in te laten nemen. De gevriesdroogde maaltijden zijn favoriet aangevuld met noten, gedroogde vruchten, gedroogd vlees, gels, electrolytes, proteïne drinks enz. Mijn gevriesdroogde maaltijden zijn voor het grootste gedeelte in Sahara achter gebleven, mocht je deze zomer tijdens je vakantie in Marokko een Berber een zak Vegetable Tikka achterover zien slaan, dan zou die zomaar van mij kunnen zijn. Ik wijt mijn misselijkheid gedeeltelijk aan mijn keus van eten. Ik was zo bezig met gewicht en volume, dat ik
helemaal geen aandacht had besteed aan wat ik lekker vind. Goede electrolytes poeder of bruistabletten zijn een handige manier om je water wat smaak te geven, wat extra calorieën weg te werken en je electrolieten in balans te houden. Ook hier geldt dat het goed is van tevoren flink te experimenteren met wat je lekker vindt en wat je lijf goed verwerkt.

Verplichte spullen
Een hoofdlamp, kompas, mes, desinfecterend middel, spiegel om signalen uit te zenden, fluitje, anti-venom pump, aansteker en zo nog wat dingen staan op de ‘obligatory list’ en bij het ontbreken kun je straftijd of diskwalificatie tegemoet zien. Persoonlijk werd me geen strobreed in de weg gelegd en is er niet een keer in m’n tas gekeken, ook niet tijdens de inspectie voorafgaand aan de race. Maar het ligt waarschijnlijk anders als je voor de prijzen gaat en ik denk dat het ook voor je gemoedsrust prettiger is om gewoon aan de eisen te voldoen. Maar er zit wel wat speling in de manier waarop je ermee om gaat. Waarom een knots van een kompas mee als die functie ook op je horloge zit bijvoorbeeld. Of waarom een hele fles desinfecterend middel in je tas als een paar alcohol doekjes ook goed zijn. Afijn, kijk wat belangrijk voor je is en handel daar naar. De kans dat je echt helemaal alleen in de Sahara komt te staan met niemand die je komt redden is echt minimaal, daar hoef je het volgens mij niet om te doen. Als je echt hard wilt gaan, kun je ook een pact afsluiten met een paar maten die sterk zijn en niet zo hard hoeven. Neem in dat geval alleen het hoog hoognodige mee en laat je vriend een lekker warme trui en opblaasbare slaapmat voor je meesjouwen. Weet niet of je veel animo vindt voor deze klus, maar ‘t is de moeite om het te proberen, ik geloof sterk dat er een paar andere deelnemers zijn die ook succesvol gebruik maken van deze techniek.

Wat ik zelf handig vond.
Je hebt van die dingen die eruit zien als dikke tabletten, maar als je ze in het water gooit worden het kleine doekjes waarmee je jezelf kunt wassen e.d. Die kwamen supergoed van pas en zou ik zeker aanraden. En ik zag dat Erik, een aansteker bij zich had die heel klein was, maar vuur spuugde als een draak. Zo’n dingetje krijgt die esbit kook tabletten supersnel aan de gang wat ook fijn is. Verder had ik een ‘thermal bivy sack’ mee die ik over m’n slaapzak deed. Superwarm, licht en bovendien wind en waterdicht.
Zelf had ik geen slaapmatje mee, daar kan ik dus weinig over zeggen. ‘k Heb het niet echt gemist, maar wel eens verlekkerd gekeken naar tentmaatjes die hun matrasje uitvouwden. Oh en als laatste de “oerlelijke, bejaarde wandelstokken”. Ja, die wilde ik dus voor geen goud in mijn lichtgewicht, flitsende rugzakje hebben. Maar wat was ik blij toen mij een stel werd aangeboden toen ik strompelend en kotsend kapot aan het gaan was. Heb hier even een goed overleg over met jezelf en als je niet helemaal in topvorm bent, laat dan liever je ego thuis dan je wandelstokken 🙂

Wat ik niet handig vond:
NOOIT meer adizero’s tijdens de MdS. Het klinkt zo fijn, lekker lichte schoenen. Maar een goeie trailrun schoen is wat mij betreft een veel betere optie.
En dan nog eentje voor mijn vrouwelijke loopmaatjes; als je je menstruatie wilt ontlopen tijdens de race, begin dan tijdig met een oplossing en begin niet zoals ik een week van tevoren aan een anticonceptie pil waar je doodziek van wordt, Sterke afrader!!!

Nu ik zo’n beetje uitverteld ben wil ik nog even terug komen op de mensen die mij ofwel via RunningRonald.nl ofwel direct via de MdS site hebben aangemoedigd; jullie hebben mijn race ondanks alles tot een feest gemaakt!! Door jullie heb ik geleerd hoeveel steun er uitgaat van een vriendelijk woord, een enthousiast meeleven. Ik wil jullie uit het diepst van mijn hart bedanken en jullie evenveel steun toewensen tijdens jullie avonturen als ik ontvangen heb van jullie. Als ik jullie verder kan helpen met meer informatie doe ik dat met plezier. Jullie kunnen me mailen, mijn emailadres is bij Ronald op vraagbaar of je kunt hem verzoeken de vraag aan mij door te sturen.

Veel liefs,
Harmke

—

Dan nog even dit: een speciale prijsvraag!

In bovenstaand verhaal vertelt Harmke over haar Razor 2.0 schoenen, een bijzondere trail schoen waar de RR.nl redactie een gloednieuw paar van weg gaat geven. Het is
een damesmodel (zwart/paars) maat 40. Geef een goede reden waarom dit jouw nieuwe loopmaatjes moeten gaan worden en wie weet win je ze! De prijsvraag sluit over één maand (11 juli 2012)

For runners who never let weather get in the way, Razor 2.0 is the ultimate shield to the elements. Improving on the success of Razor 1.0, the 2.0 reduces stitch-through on the upper, creating a better waterproof membrane in a more minimal package. The inner booty features easy, cinch-lock enclosure, covered by an outer shield with a watertight zipper. eVent® fabric ensures one-way moisture transfer, so sweat escapes to keep your feet dry. All-weather athletes will appreciate the protection of a winter boot with the profile and performance of a running shoe.

ProGrid Razor 2.0 from Saucony on Vimeo.

>