RunningRonald.nl

14 februari 2016: Valentijnsdag is dit jaar de dag van de Groet uit Schoorl Run. Voor alweer de 10e keer zou ik afreizen naar dit mooie Noord-Hollandse plaatsje met ongeveer 4900 inwoners maar op de wedstrijddag zijn er volgens mij meer lopers dan inwoners van dit dorp aanwezig.

Elk jaar probeer ik er toch weer een weekendje weg van te maken. Dit jaar konden we nog een kamertje krijgen in Bed & Breakfast Duinberk in de winkelstraat. Zaterdagmiddag kwamen we daar aan en werden verwelkomd door Cees, de nieuwe eigenaar. Hij bracht ons naar ons kamertje in de nok van het B&B en daarna gingen mijn lief en ik het dorp in. Merit had nog niet eerder het Klimduin in het centrum beklommen dus ja, dat moest natuurlijk even gebeuren. Bovenaan het duin bekeken we even hoe zij morgen zou gaan lopen.

Samen op het Klimduin in Schoorl

Mijn lief was niet voldoende getraind voor de halve marathon dus zou ze morgen in het bos, weg van alle drukte van de duizenden lopers, haar eigen rondje van 10KM doen. Ik zou zelf zondag om 11:00 uur aan de start verschijnen voor een 30KM duurloop. Tempo? och, laat ik maar weer eens proberen het 30KM vol te houden op 5:00min/km.

Aan de voet van het Klimduin dronken we wat bij restaurant Honky-Tonk en later schoven Petra en Erik aan. Zij zouden morgen beiden de 21KM gaan lopen dus tijd voor een stevige maar vooral lekkere maaltijd. Daarna op tijd naar bed om uitgerust aan de start te staan.

Gezellig eten in Honky Tonk

Zondagochtend: koud, regen, veel wind en een gevoelstemperatuur van -2 graden. Niet echt ideale omstandigheden om te lopen. Eerst maar een stevig ontbijt en daarna richting de sporthal. Een lange tight doe ik alleen aan als het onder de -5 graden is. Nu is een korte broek, kousen, dun thermoshirt, shirt met lange mouwen en handschoenen meer dan voldoende volgens mij. In de sporthal is het erg druk maar zo hier en daar zie ik wat bekenden: Cor, René, Petra en Erik. René (die volgens zijn startnummer Dirk heette) ging ook voor de 30KM en het leek mij wel leuk om een beetje samen op te lopen.

Weer lekker druk in De Blinkerd

Op weg naar de start liep ik Christine en Joke tegen het lijf. Joke ging voor de 21KM en Christine voor de 30KM. Ze keek mij aan en zei met een Frans accent: “Ronald, wil je mij hazen? ik ga 5:00min/km lopen en na 10KM en 20KM versnellen”… mmm 5:00min/km moet lukken maar dan nog versnellen? Het parcours is pittig en de wind was heftig… ik zei tegen Christine: “nou, haas jij mij maar, je bent er snel genoeg voor. Ik zie je zo in het startvak”

In het voorste startvak met René, Marten en Christine

Nog even een kleine pitsstop en daarna was het tijd om afscheid te nemen van mijn lief. Ze zou rond 13:30u weer bij de finish staan en droge kleren voor mij meenemen. Don’t you just love her?! Ik wenste haar veel plezier met haar rondje en ik liep in richting het startvak. Via een zijweg (de Heereweg, waar vroeger de start was) liep ik richting het oranje startvak vooraan, makkelijk, want zo hoefde je je niet langs de drie startvakken (blauw, rood en groen) te wurmen. Bij de Idenslaan (naar het oranje vak) werd er op al startkleur gecontroleerd. René werd daar tegengehouden, hij had niet gezien dat Dirk zich had ingeschreven voor het groene vak. René (aka Dirk) werd teruggestuurd naar het groene vak. Ik zag het en besloot René te redden. “Sorry meneer maar deze runner in bolletjes trui is mijn haas!” Het antwoord: “Nou ok, als hij haast dan mag hij met je mee” – A ha, probleem opgelost!

In het startvak zagen we Christine weer en ook Marten kwam bij ons staan. Marten ging voor een snelle tijd (zou 2:08 worden), René en ik zouden met Christine meelopen. 11:00 uur en weg waren we, door de regen en kou richting de bossen. Christine ging eigenlijk al een beetje te snel weg en van de Marathon in Sneek, waar ik ook met haar liep, wist ik dat deze Française zich niet zo makkelijk laat afremmen 🙂

We liepen lekker door het dorp en na 7,5KM gingen we de bossen in. Eerst met een kleine klim en daarna weer afdalen. Het tempo konden we goed vasthouden en lieten ons omringen door de halve marathonlopers. Hier en daar een praatje onderweg, nog wat bekende gezichten en kwamen zo steeds dichter bij de kust. Bij zo’n 12KM gaf René dat hij het tempo niet vol ging houden en zich iets liet afzakken. Alleen met Christine ging ik verder richting de echt winderige stukken. Zo rond het 15KM punt hadden we regelmatig de wind vol tegen en ging ik voor Christine lopen om haar uit de uit de wind te houden. Ik merkte dat ze het wat zwaarder kreeg, haar ademhaling werd wat meer oppervlakkig dus nu was het tijd om haar te gaan hazen.

Afzien in Schoorl – Foto: Wouter Roosenboom

Opeens kwam René ons weer voorbij! “Hee, wat doe je René, ga je achter die mooie halve marathon loopster aan?” René zei dat hij iets ging versnellen en bij 21KM zou stoppen met de loop. Christine en ik volgde René op zo’n 100 meter afstand tot we weer terug in het plaatsje Groet waren. Hier vandaan is het nog 2,5KM naar het wisselpunt voor de 21 en 30KM. Hier namen we afscheid van René (Dirk voor intimi) en liepen door over het stuk wat we net ook al hadden gelopen. Ook nu weer omhoog en omlaag, Christine viel af en toe een beetje terug maar herstelde elke keer weer vrij snel. Bij het 24KM punt is de keerlus en gaan we samen weer terug, tegen de wind in.

Nu volgde nog een lastig stuk met veel wind ik merk ook dat mijn energie minder wordt. Snel nog even een gelletje en een stukje banaan op 25KM en niet veel later komen we weer in Groet aan. Nu weer het laatste stuk wat we hiervoor nog met René liepen. Op naar de finish! Tempo vasthouden en kom op Christine, nog 400 meter! We draaien de Koningsweg op en daarna het laatste stukje over de Voorweg naar de finish! Lachen naar de fotograaf want het doel van onder de 2:30u binnen te zijn is dik gelukt!

Met Christine over de finish! Foto: Aktiefoto.nl

We finishen in 2:25:24 met een gemiddeld tempo van 4:49min/km. Helemaal top! We nemen het cadeau aan wat je elk jaar in Schoorl krijgt: een handdoek, deze keer een mooie oranje. Christine bedankt mij voor de hulp en zei dat ze de haas echt wel nodig heeft gehad, zeker op het einde. Het geeft mij een goed gevoel, ik ben toch beter in vorm dan gedacht.

Snelle dames! Jantine en Christine

Bij de sporthal nemen we nog een foto, Jantine komt erbij staan. Ik ken haar nog van een drie dubbele haasklus, 2013 in Amsterdam Noord. Zij is een paar minuten voor ons binnen gekomen. Heel goed van haar. Ik neem afscheid van Christine en wens haar nog een leuke dag, lekker nagenieten van haar PR. Ik ga op zoek naar mijn lief. Bij de finish zag ik haar niet staan maar misschien is ze al op de afgesproken plek in de sporthal.

Helaas.. geen Merit… mmm.. zij heeft mijn tas met droge kleding. Ik bel haar maar krijg direct voicemail. Nog een keer bellen, weer voicemail. Dat zou betekenen dat haar telefoon uit staat. Misschien is ze even op bed gaan liggen na haar eigen training en in slaap gevallen. Laat ik maar even het hotel bellen. Cees hoort mij aan en loopt naar de kamer maar na het kloppen op de deur volgt er geen reactie… mmm.. waar is Merit toch gebleven. Ze zal toch niet verdwaald zijn in het bos??

Ik stuur haar een app en voor de zekerheid ook nog maar een SMS om te zeggen dat ik terug naar het hotel ga maar brrrr… het is wel erg koud buiten in mijn zweet-natte kleding. Ik speur de vuilnisbakken in de sporthal af naar een plastic poncho en vindt er eentje die er net is ingegooid. Snel aan, oranje handdoek om mijn nek, telefoon in mijn hand en terug naar het hotel (1,7KM vanaf de sporthal).
Daaraan gekomen gaat mijn telefoon, mijn lief belt:

Tijdens het navigeren door het bos op haar telefoon is haar iPhone, door de kou, uitgevallen. En doordat er geen wandelaars waren (wie gaat er wandelen in dit baggerweer) kon zo ook niet de weg vragen. Door al het zoeken in het bos is haar route van 9KM ruim 17KM geworden, veel stukken gewandeld en toen ze in Schoorl aankwam en aan iemand de tijd vroeg, begreep ze dat ik bijna een half uur binnen was. Ze besloot snel naar het hotel te gaan zodat haar iPhone op de lader kon en ze mij kon bellen. Veel excuses dat ze niet bij de finish was. “Geen probleem schatje, ik ben allang blij dat er niets met jou aan de hand is. Ik zag mij zelf al zoeken in het bos naar jou”

Ze was verkleumd en koud, bijna onderkoeld? Ik zei: “Ga jij maar snel een warme douche nemen en die elektrische deken die in het hotelbed ligt is nu wel een uitkomst!”

Wat een avontuur weer. Merit en Schoorl zijn geen goede vriendjes maar ondanks alles hebben we toch weer genoten van een mooi weekend. Tot volgend jaar Schoorl!!