Spelen in de achtertuin van Ironlady

Paula, beter bekend als Ironlady kende ik eigenlijk alleen van haar weblog en twitter. Onze eerste ontmoeting was bij de uitreiking van de weblogshirts in september 2009. Bij de strand-etappe van de Be More Ultra Tour 2010 hebben even samen over het strand gelopen maar een echte loopdate hadden nog niet gehad, tot gisteravond!

Om 19:00 uur hadden we afgesproken in IJmuiden maar omdat ik een hekel heb aan te laat op een afspraak te komen was ik veel te vroeg in deze havenplaats. Dan maar even een beetje touren door de stad aan het Noordzeekanaal om daarna aan te bellen bij Paula. Niet veel later gingen we op pad richting haar ‘achtertuin’ en wat een achtertuin heeft ze! Nooit geweten dat er bij IJmuiden zo’n mooi natuurgebied is, Zuid Kennemerland. Paula nam mij mee door dit nationale park waar ze heel vaak haar hardlooptrainingen doet. Op weg er naar toe werd ik nog verzocht wat langzamer te lopen maar eenmaal in het bos kwam ze los. Ze kent iedere heuvel, stronkje, omgevallen boom en afdaling op haar pinkje, eh.. duimpje. Als een ware berggeit met ADHD rende ze elke heuvel op en begon haar afmatting van RR…

Ironlady in haar element en natuurlijk op haar VFF

We liepen van het Wezenpad (what’s in a name?) naar het Groene Pad. Bij de trappen daar vond ik het wel een mooi fotomoment. De kiek is wat wazig geworden maar of dat nou kwam door de inspanning of dat ik gewoon niet zal op te letten hou ik maar even in het midden. Ondanks het klimwerk was het wel heel lekker lopen. De meeste paden waren zo smal dat we als een treintje moesten lopen maar dat hinderde onze gesprekken niet. Sterker nog, volgens mij is er gisteravond geen minuut zonder gebabbel geweest. Ik kan dan wel lekker slap ouwehoeren kletsen maar mijn gids is er nog veeeel beter in! Ik heb haar gisteravond beter leren kennen dan in de afgelopen jaren via internet maar omdat dit een hardloopweblog is houden we het bij de hardloopverhalen 🙂

Mooie natuur hier: Oostplas

Na een uurtje was het even tijd voor een tussenstopje met een paar slokken drinken en een foto van de Oostplas. Onderweg kwamen we diverse hardlopers tegen. Dit is duidelijk een favoriet trainingsgebied. Vele hardlopers herkende Paula, ook vanwege haar bijzondere schoeisel, de Vibram Five Fingers. Toen we het natuurgebied uit- en over de weg verder gingen liepen we richting het pittoreske dorpje Driehuis voor een ijsstop. Ja, als je met Paula loopt wordt je getrakteerd op een ambachtelijk gemaakt ijsje van IJspaleis Driehuis. Mijn loopmaatje adviseerde de smaak “Oma’s cake” en om het nostalgisch te houden deed ik er “Opa’s appeltaart” bij. Heerlijk!

Op een bankje konden we even genieten…misschien waren we toen heel even stil maar heel eerlijk weet ik dat niet meer. Dit was ook nieuw voor mij, stoppen om een ijsje te eten en daarna weer verder lopen maar ook dat ging goed. De terugweg ging door IJmuiden-centrum en alsof het precisiewerk was, voor haar voordeur stonden onze Garmins op 2:00 uur en 20,0KM, helemaal zoals we vooraf gepland hadden! Na een flinke mok met water en een frisse douche vertrok ik moe (nou ja, een beetje dan) maar zeker voldaan weer terug richting het saai-vlakke Alphen aan den Rijn.

Jammie!

Dank voor de gezelligheid in je hele mooie achtertuin, Miss Madness! In jouw verslag op je blog vraag je je af of het goede gezelschap het ook wel leuk vond, ondanks je hem over duinpaadjes en zand hebt gejaagd. Mijn antwoord: Echt wel!! Nog een keer!!



>