Hulpverlening na duurloop

Vanavond een duurloop van 2 uur. Het was niet zo slim van mij, denk ik, om gelijk zo ver op mijn vernieuwde rechterzooltje te lopen want na een uur keer ik wat last van, wat later bleek, een flinke blaar op onder mijn rechtervoet. Stoppen met lopen wat niet echt een optie dus dan maar rustig aan naar huis (gemiddelde hartslag 134bpm). Vanmiddag in de trein had ik een leuk voetpad vlak lang het spoor gezien en deze dan ook maar gelijk uitgeprobeerd.

18,9 KM later en even voor 23:00 uur was ik bijna thuis en wandelde de laatste 300 meter rustig terug langs de seniorenwoningen. Ik zag en hoorde een oude vrouw roepen en dacht eerst dat ze haar kat kwijt was. Ze zag mij en riep of ik even haar even wilde helpen.

Ze stond in de opening van haar “balkondeur” van haar gelijkvloerse woning. “Ik begrijp het niet, ik was hier met zeker 100 gasten op dit feest maar blijkbaar zijn ze mij vergeten”, zei zij. Ik vroeg of dit haar huis was maar ze antwoordde dan niets hier haar bekend voor kwam en dat alle lichten uit waren. Het was duidelijk dat deze oude dame, 95 jaar zo bleek later, helemaal verward was. Ik probeerde via de hoofdingang binnen te komen maar die was afgesloten. Dan maar over het balkonmuurtje geklommen en wat lichten haar huis aan gedaan.


Oude dame


De vrouw, die erg moeilijk kon lopen, stond in haar nachtjapon in de deur die aan haar slaapkamer grensde. Het bed was beslapen maar toen ik haar vroeg of ze nog wist dat ze uit bed was gekomen zei zij dat dit haar huis niet was. Ik hielp haar naar haar woonkamer toe waar zij wat dingen herkende. Een stoel met een poezenkussen. “Hee, zo’n kussen heb ik ook, dat is vreemd”… ik had het echt met haar te doen.

Op de tafel in haar woonkamer lagen wat papieren van de apotheek. Zo kon ik in ieder geval haar naam controleren en die bevestigde zij. Haar adres zou niet kloppen, ondanks dat ik weldegelijk op dat adres zat. In het huis kon ik geen alarmknop of soort gelijk systeem vinden en ook in de centrale hal hing behalve een 06 nummer van de beheerder geen noodnummers.

Toen ik weer terug in haar huis kwam zat Mevrouw M. iemand te bellen. Uit het gesprek maakte ik op dat zij een verkeerd nummer had gebeld en ik nam de hoorn van haar over en bracht mijn verontschuldigingen over naar de vrouw aan de andere kant aan de lijn, die gelukkig wel begrip had voor het probleem.

Mevrouw M. had een telefoonboekje op een klein tafeltje liggen maar alle mensen daarin met dezelfde achternaam woonden in Brabant, Zeeland en België… niet echt een oplossing. Ik noemde wat namen op van mensen uit Alphen aan den Rijn, hopende dat zij één van die namen herkende als familie. Bij de F was het raak, het bleek haar kapster te zijn die het nummer van Mevrouw’s M. jongste dochter had. De oude dame bleef maar vertellen over haar overleden man, haar dochters, haar verre reizen en de landen waar ze gewoond had. Gelukkig was de jongste dochter bereikbaar en ze zou snel naar haar moeder toe komen (het was inmiddels al 23:30) en ik stelde Mevrouw M. nog even gerust die alleen maar trilde en zich duidelijk geen raad wist. Niet veel later arriveerde haar dochter met haar man die de hulpverlening overnamen en mij hartelijk bedankte…

Nu maar hopen dat Mevr. M. in een tehuis komt waar ze haar van de juiste zorg kunnen voorzien.

>