RunningRonald.nl

Beloofd is beloofd. Met dank aan RR voor het aanbod om deze blogpost bij hem te plaatsen (hopelijk MET taalvauten eruit ;-)), hierbij mijn sportvastenverslag. Ik kreeg tijdens de kuur veel DM’s en mentions met vragen over mijn ervaring en zal hier proberen om antwoord te geven.

Daar gaan we.

Waarom ben ik gaan sportvasten?

Eerlijk gezegd heb ik aan een tweet genoeg gehad om te beslissen dat ik het wilde doen. Ergens in juli kwam een tweet van RR langs dat wij met z’n allen Esther, ookwel @12triathlon moesten gaan volgen omdat hij met haar een goed gesprek over sportvasten had gevoerd. Sportwat? Ik ging gelijk kijken op haar blog. Ik mailde haar gelijk: ik wil meedoen.
Ik ben in 2007 begonnen met hardlopen, eigenlijk gelijk met 20km+ afstanden (ben niet zo van het snelle werk), opbouwend naar marathonafstanden en nu met een flinke challenge in het vaandel (Westcoastchallenge). Maar ik kamp met twee problemen: ik ben constant heel moe en heb de dagen na het lange werk (meestal na de week-end trainingen) vreselijk honger. Con-ti-nu. Het is zelfs een grapje geworden op mijn werk: collega’s brengen koekjes mee naar overleggen als ze horen dat ik erbij zit.. 😉
Ik voel me dus tijdens het lopen goed, rond 15km heb ik zin in taart (wat ik nota bene niet eens lust) en dat gaat dan 3 dagen lang niet over. Nu ik op zondag toch boven de 30km moest zien uit te komen, moest er iets drastisch veranderen. Ik was het zat. Het enige waar ik mee zat was het afvallen. Ik hoefde niet en wilde dus ook niet.

Na mijn vakantie gelijk een afspraak gemaakt met Esther. Telefonisch voorbesproken: mijn hoofdvraag was ‘behoor ik echt tot de doelgroep’. Een bijkomend probleem is dat ik mijn dochter van 28 maanden borstvoeding geef, kon dat eigenlijk wel goed samen? Op de valreep loopmaatje R overtuigd om mee te doen. Hij had naar eigen zeggen lekker gegeten en gedronken op vakantie, kon ik dus mooi gebruiken als argument om hem over de streep te krijgen.

Wat hoort hier overduidelijk niet bij sportvasten?

3-2-1 en start

Esther kwam bij mij op maandag om de kuur door te nemen en een bloedtest af te nemen. R en ik gingen bladeren door het week-menu. Olijven? Lekker! 10 stuks? That’s all? Alles daarna in huis gehaald om de volgende ochtend te beginnen. Helaas werd het een heel slechte nacht met een zieke peuter en ik werd zo braak wakker dat ik het niet kon opbrengen om te starten. Normaal ontbeten en daarna gewoon toch stiekem mee gedaan. Viel mee. Nog even op de baan geweest, rondjes draaien.

Daarna heb ik het volgende geschreven (ruwe onbewerkte sportvasten-notulen):

Woensdag:
Prima te doen. Ontbijt echt té weinig. Rest prima. Kids vermoeiender dan normaal. Sporten ging mwah.

Donderdag:
Gaat prima. Lopen ook, niet al te lang geweest. HS normaal. ‘s avonds: hongerrrrr. Met honger naar bed.

Vrijdag:
De hel. Ik bel met Esther: ik wil stoppen. Zo een honger dat ik me misselijk voel. Lopen lijkt me nu echt het laatste waar ik zin in zou hebben. Echt, morgen stoppen.

Daarna ging eigenlijk alles prima. Na de derde dag leek het sneller te gaan. De test liet op de eerste echte vastendag zien dat ik al was geswitched en ik kon weer gaan opbouwen. De timing van dit alles was wel een beetje waardeloos. Zo hadden wij op mijn eerste opbouwdag het familiefeestje ter ere van de verjaardag van mijn zoontje. En op mijn 4de opbouwdag het kinderfeestje.

JEUH! Geswitched

Hoe ik het ervaren heb:

– het gaat sneller dan je denkt.
– de enige echte uitdaging is dat je na het sporten drie uur lang niet mag plassen.
– ik ben niet heel consistent geweest met het slikken van de metabolic switch magic poeder. Ik slik hooguit 5x per jaar een paracetamol dus dit ging een beetje tegen mijn gevoel in.
– what the coach does not know won’t kill her 😉 er is weleens een olijfje extra per ongeluk in mijn salade gevallen.
– ik heb zonder plezier gelopen in mijn sportvastenweek. Dat was wel een beetje jammer, maar het duurt maar 30mn per dag dus paar liedjes op de ipod en je bent er eigenlijk al.
– je zweet overigens 3x meer in die ene half uur dan tijdens een marathon. Deze kuur is gesponsord door Robijn!
– ik viel echt heel snel af en ook veel. Ik ben echt tot 57,5 kg gegaan! Ik wilde oorspronkelijk niet veel afvallen. Ik heb nl een lage vetpercentage en kon prima leven met 62,5kg voor mijn 1.79m. Nu is het gewicht net onder de 60 gestabiliseerd. Resultaat: niets in mijn kast past meer 🙁
– ik was heel blij dat ik de kuur niet alleen deed. R en ik hebben het ‘sportvastenhumor’ ontdekt. Wij zaten onder de maaltijden te whatsappen. Het grappigst vond ik toen R om 12:15 vertelde ‘lunch!’ om om 12:16 te melden ‘klaaaaar’.
– tomatensap is eigenlijk best drinkbaar. Bietensap echt niet (ik dacht te variëren).
– iedereen heeft er een mening over.
– je kan het prima met een gezinsleven combineren. Sterker nog dit was de week dat ik het meest thuis was aangezien het lopen zo beperkt was. Ik heb mijn tomatensap zitten oplepelen tijdens de maaltijd. ‘mama eet soep’.
– ik heb maar een dag honger gehad. Nu snap ik het verschil tussen honger en trek overigens.
– R en ik hebben allebei veel last gehad van spierpijn en schouders, vanaf dag 4. Ik moest bijna uit een rietje gaan drinken, één glas tillen was bijna te zwaar.
– het is confronterend om op zondag pre-sportvasten 30km zonder probleem af te leggen, en tijdens de kuur amper 5km vol te houden.

Aan tafel!

Hoe is het nu?

Ik wilde niet gelijk een verslag schrijven. Ik was eerst benieuwd naar hoe het zich zou ontwikkelen post-sportvasten. Ik ben de week erop vertrokken naar mijn ouders in Frankrijk waar ik elk dag 2x per dag heb gelopen. Ik heb me de hele week sterk gevoeld. Lage HS, veel energie, veel loopzin, nergens last van.

Eenmal terug ging ik bij de club een paar rondjes baan lopen. Ik train in een groep die iets te snel voor mij is en ben dus gewend om achteraan te hobbelen en mijn ding te doen. Wat een verrassing toen ik die avond na het 18de rondje dat ik op kop liep. Goede grap. De trainer zei nog: ‘wat heb JIJ gegeten vandaag’. Ach, die jongens zullen gewoon een slechte dag hebben gehad. Ik reken mezelf niet zo snel rijk hoor.

En afgelopen zondag ging ik onverwacht starten bij de Damloop. 1:16:10 voor een 10 EM. HS gem 158. Lege benen aan het eind maar de voorbereiding gaat zeker de boeken in als de slechtste ooit en ik had slechts een bak kwark in mijn maag toen ik om 14:40 startte. Eigen schuld. En toch was dit een PR! Het belooft veel voor het komend seizoen.

Ik heb geen honger tijdens het lopen, wel nog steeds daarna. Maar veel minder. Ik was ook gelijk hersteld, maar wel moe. Het grootste verschil vind ik da je eigenlijk na een loop denkt: nou dit had ik de hele dag wel kunnen doen. Dat had ik in Frankrijk heel sterk. Ik vind dat ik minder moe wakker word. Ik eet ook nog steeds volgens de sportvastenprincipes. Laatst had ik spinazie met kip gegeten. Niets anders. Krijg een foto gewhatsapped van R: zat hij ook aan dezelfde feestelijke maaltijd. Toeval!

Ik heb ook geen trek meer in chocolade en koekjes. Ik had een stuk verjaardagstaart ingevroren voor ‘daarna’. Nou ik wee nog niet hoe die smaakt.

Nog dank RR voor je bloggastvrijheid!

Note van RR: Graag gedaan Laetitia – Na de Eindhoven Marathon ga ik er ook mee beginnen!