RunningRonald.nl

Na het voorwoord van maandagavond nu dan de aanvulling:

Tja… waar te beginnen… wat een weekend, wat een avontuur. Met recht een avontuur voor het leven. Het is wel duidelijk dat je heel veel dingen die onderweg zijn gebeurd vergeten bent want je maak zo ongelooflijk veel indrukken mee dat die grijze cellen van mij dat allemaal niet meer opslaan. Gelukkig heb ik veel kunnen terughalen door mijn digitale aantekeningen o.a. in de vorm van ruim 80 tweets op mijn twitterpagina… nou, daar komt ie dan: Het complete verslag van de ROPARUN 2010 met Team 247, Tref&Co

Ja, ik weet het…. het is weer een enorme lap tekst maar ja.. een Roparun weekend kun je eigenlijk niet beschrijven, die moet je meemaken!!
Als je dit te lang vind kun je ook gewoon de audiofragmenten beluisteren 🙂

Zaterdag 22 mei, de dag begon met het ophalen van Frank. Onderweg naar Rotterdam CS vertelde ik Frank wat ‘m stond te wachten en dat hij nu echt niet meer terug kon 🙂 Bij het Centraal Station kwamen runners Bouke en Marjolein net aangelopen en ook zij waren er helemaal klaar voor. Het team verzamelde om 12:00 uur bij een loods in R’dam Overschie en een uurtje later, nadat de laatste voorbereidingen waren getroffen, vertrokken we uitgezwaaid door de thuisblijvende Treffies met 2 busjes, 1 personenauto en een kleine vrachtwagen richting Parijs. Onderweg natuurlijk veel Roparun voertuigen zoals vlak bij Lille waar we team 001 en 076 bij een ruststop tegenkwamen.

Om 18:00 uur kwamen we aan in Lacroix-Saint-Ouen waar ons 1e basiskamp werd opgezet. Lopers Marjolein, Frank, Marvin en RR, Fietsers Ester, Laura en Luc en chauffeurs Léon en Peter vormde team A wat in Dugny (Parijs) zou starten. De lopers en fietsers kleedde zich om want, net als elk jaar, loopt Tref&Co met een thema. Dit jaar: Retro!

Op het grote grasveld van Dugny was het weer een bonte verzameling van teamvoertuigen. Blijft een geweldig gezicht om alle bedrijvigheid daar te zien. Ons team ging om 20:30 uur aan de pasta in een lege eetzaal want door onze opgave van onze gemiddelde snelheid van 13,1 km/u zaten we bij de laatste 20 teams om te starten. De eerste teams waren om 15:45 al vertrokken en wij zaten bij de laatste 16 teams. Door onze late start waren er niet zo veel bekende runners uit het weblog en twitterwereldje op het terrein. John en Jolanda van team Multivlaairunners waren allang vertrokken maar de twee vlaaien, die team 94 voor elk roparunteam bij zich hadden in een speciale koelwagen, namen we in dank in ontvangst! Een sms’je van Triezzz even voor half 10… of wij al in de buurt zijn? Toen ik haar terug sms’de waar zij op het grote terrein stonden kreeg ik terug: Op het veld! Zoek maar… Lekker ding die Patricia. Op de fiets van Luc was de bus van team 236 RTZN snel gevonden. Leuk om even zoveel bekenden te begroeten alhoewel ze misschien even raar opkeken welke gestoord uitgedoste er nu aan kwam fietsen.

Bijna 23:22 uur, de start van team 101, 121 en 247. Omdat wij er zo gestoord feestelijk uitzagen werden we, voor de tweede keer die avond, door het Roparun cheering team uitgenodigd om mee te dansen/feesten bij de start… nou, laat dat maar aan de Treffies over. Van Team 101 reed een ‘kerstman’ op een motor rond en maakte vele kleine filmpjes zoals deze van de start.

Na de start even paniek: De lopers liepen met mij mee tot het hek en de fietsers deden hetzelfde. Bij het hek namen de lopers de fietsen over en gingen Esther, Laura en Luc terug naar de bus… maar oh jee, bus is weg!! Paniek!! Léon was al vertrokken om de fietsers net buiten het park op te halen. Na één telefoontje was het probleem opgelost en konden de fietsers 8,2KM verderop gebracht worden. Vanaf dat punt mocht het busje weer meerijden

Etappe 1: Dugny naar Lacroix, start: zaterdag 23:22 – 04:26 uur* – 0 t/m 69KM (69KM)

Het eerste stuk ging door Dugny zonder het busje dus 3 lopers op de fiets en 1 loper.. eh ja, lopen. Tot we opeens team 101 en 121 niet meer achter ons zagen.. oepss.. gaan we wel goed. Gelukkig gaf de route op mijn Garmin Forerunner de bevestiging. Super om zo’n handig hulpmiddel bij de hand, eh, om de pols te hebben. Blijft mooi om midden in de nacht te lopen. Zeker in ‘het enge bos’. Een stuk van 14km waarbij er geen busje mee mag. Dus onder de heldere sterrenhemel deden Marjolein, Frank, Marvin en ik onze blokjes van 1,5 kilometer. Zo mooi… heel stil, donker, alleen onze lichtjes… maar in het bos is het soms beter lopen dan fietsen.. man, wat zitten er steile stukken in. En als Frank aan de beurt was probeer dan maar eens met 15KM een berg op te fietsen.. regelmatig krijg Frank dan ook te horen: “doe ff normaal man… maar ja, dat is normaal voor Frank” 🙂

De eerste wissel deden we zo rond de klok van half vier. Team B stond te popelen om te vertrekken en na een feestelijke teamwissel gingen de lopers Bouke, Dick, Dimitri, Rafael, fietsers: Stacey (tevens 2e teamcaptain), Natalie, Dries en chauffeurs Katja en Ruud op weg. Team A kon even bijkomen in het basiskamp wat uitstekend was ingericht door Teamcaptain Hans, Theo, Peter en Frans. Onze fysio’s Misja en Han konden aan de slag en namen als eerste Marjolein en mijzelf onderhanden. Ondertussen maakte “oma” Loes en Ilse de lekkerste dingen voor ons klaar en konden we nog even aansterken. Eén van de tenten was ingericht als slaapzaal en op veldbedjes konden we een uurtje of zo even slapen om daarna aan het ontbijt te gaan maar oh… wat was het koud die nacht. Ik gok een graad of 7 en bibberend zaten Frank en ik aan de ontbijttafel met een slaapzak om ons heen…. tja, veel te weinig vet die hardlopers ook he?

Etappe 3: net voorbij Esmery-Hallon naar Berty, start: zondag 09:15 – 14:00 uur – 133 t/m 198KM (65KM)

Met een volgeladen busje verlieten we het basiskamp en gingen op weg naar het wisselpunt met team B. Alles ging goed tot we gingen tanken op A1. Door een onoplettendheid ging er Euroloodvrij ipv Diesel de bus in… toen we daar achter kwamen viel er een stilte in de bus… geen paniek maar hoe gaan we dit oplossen? Teamchef Léon ging kordaat aan de slag. Ter plekke werd er een noodscenario in elkaar gedraaid. Team B zou bij het wisselpunt blijven doorlopen. 1 loper lopen en de andere 3 op de fiets. Team A maakte een noodtasje klaar wat mee moest in het andere busje. Katja kwam ons zo snel mogelijk ophalen en bracht de vier lopers en fietser Luc naar een punt waar de lopers van Team B zich bevonden (Vermand). Zij hadden inmiddels al 22KM extra gelopen en na diepe dank van team A kon team B rusten. 1 uur en 20 minuten later dan gepland ging ik van start vanuit Vermand. Katja werd afgelost door kwartiermaker Theo en bracht de 3 lopers elke keer weer verder.

We waren inmiddels al over gegaan op 1KM stukken omdat het steeds warmer en warmer werd. Ook in deze etappe flinke steile stukken die de lopers moesten fietsen wat écht niet leuk is… zeker niet voor een ‘kapotte’ knie. Aangekomen in eindpunt Betry liep Marjolein haar laatste kilometer. Het basiskamp zou nog 300 meter verder zijn dus liepen we met z’n viertjes naar onze Treffies toe…. maar waar is nu het kamp?? Voor ons gevoel hadden we al heel Betry, inclusief het steunpunt van de Roparun (wat al half verlaten was) gehad. Klein rekenfoutje… Marjolein liep ruim 2 KM extra zonder piepen om bij het kamp aan te komen. Echt een superbikkel deze kleine en mooie triatleet! In Betry, het was inmiddels 14:00 uur geweest, konden we even douchen in de sporthal en sprak ik nog even Johan en Hans van team 238 die al op de hoogte waren van ons benzine probleem via twitter. In het BK werden we weer opnieuw verzorgd met heerlijk eten en masseerde Han een knopje in één van mijn rechtervoetspieren weg. Aangezien de massagetafel van Han zo lekker lag mocht ik van hem daar lekker op in slaap vallen. Zo, weer een uurtje slaap gepakt. Nu op met het busje, weer vol met diesel – met dank aan de Roparun-ANWB, naar België voor de wissel

Etappe 5: St. Gishlain naar Asse, start: zondag 18:56 – 23:40 uur – 264 t/m 328KM (64KM)

Onderweg naar België werd het wel duidelijk dat zondag een hele warm dag was geweest. De temperatuur was opgelopen naar 30 graden en er waren zelfs stukken asfalt aan het smelten. Bizar afzien dus. Ik hoorde vandaag van Frank dat de Roparun organisatie zelfs heeft overwogen om de roparun aftegelasten. Heftig! Gelukkig werd het nu langzaam koeler en konden we onze stukjes van 1KM richting de nacht gaan doen…. maar in Wallonië lopen is niet fijn. Een lange rechte weg die alleen maar vals plat kent. Hier en daar zonder fiets of voetpad terwijl de auto’s je met een noodvaart voorbij razen.. iedere keer houd ik mijn hart vast. Hier zijn de fietsers heel belangrijk om duidelijk te laten zien dat er iemand op de weg loopt. Inmiddels kwamen we steeds meer teams tegen en werd het regelmatig stuivertje wisselen met team 15 van de Technische Unie. Geweldig mooi om met zonsondergang te lopen want dat levert mooie plaatjes op.
Zo rond 23:30 uur kwamen we aan bij basiskamp in Asse. Snel even iets eten/drinken en naar bed toe. En ja hoor.. weer een uurtje te pakken!

Etappe 7: Steendorp naar Putte (NL), start: maandag 03:40 – 06:30 uur – 382 t/m 420KM (38KM)

Een kort stuk met een start op een belachelijke tijd. Je hele lichaam is ontregeld. Je weet niet meer welke dag het is en dingen onthouden wordt steeds lastiger. Léon bracht ons naar Steendorp maar omdat we redelijk vroeg waren besloten we team B tegemoet te rijden en hen eerder af te lossen. Dat was toch wel het minste wat we konden doen voor hun extra gemaakte kilometers. In Temse namen we de shift 5KM eerder over en gingen vol goede moed op pad richting Antwerpen. Vlak voor de havenstad was er nog een kleine wegopbreking maar dat mocht de pret niet drukken. Toen opeens, om 05:00 uur, in Ekeren, kwam er een busje naast mij rijden waarin twee runners heel enthousiast begonnen te schreeuwen. Team Multivlaairunners met John en Jolanda. Geweldig om mijn twittervriendjes nu eindelijk in het echt te zien. Later stopte ze nog even om snel handdrukken en zoenen uit te wisselen maar was weinig tijd om te kletsen.. het lopen gaat door! In Antwerpen zelf is het altijd weer spannend. Ik liep de Sint Annatunnel door in rap tempo en we hadden de lift aan beide kanten mee. Eenmaal bovengronds gingen we in hetzelfde rappe tempo de tweede stad van België door. Altijd lastig navigeren maar met Marvin die de kaart las en de route volgend op mijn Garmin waren we in echt een noodtempo op de milieuplek waar net 5 minuten eerder ons busje was gearriveerd. TOP!

Niet veel later kwamen we bij de NL grens aan waar Frank en Marvin uitbunding de grond kusten en bijna Ester lanceerde door een noodstop voor deze actie te maken. Net buiten Putte was ons basiskamp ingericht waar we even lekker konden eten en drinken. Plotseling een schreeuw van een loper: Ronald!! Het was Falco van team 211 man wat ging hij hard. Even een stukje met hem meegelopen!
Ossendrecht ligt vlakbij en dit dorp is één van de plekken die helemaal is ingericht op Roparunbezoekers. Eén groot feest en we besloten dan ook om twee keer door het door te gaan. De eerste keer met de lopers + Ester en daarna nog een keer met heel Team A in het busje.. nou ja.. behalve Ester want die ging weer helemaal los voor het busje… “Zou ze een andere shampoo gebruiken?” was al de vraag in het busje.

Etappe 9: Dintelmond naar Klaaswaal, start: maandag 09:49 – 11:24 uur – 465 t/m 486KM (21KM)

Op het industrieterrein Dintelmond in Dinteloord staan heel veel teams te wachten op de aflossing en het is daar dan ook een komen en gaan van roparunbusjes, lopers, fietsers en weet ik veel nog wat meer. Een loopster kwam voor al bellend voorbij en die stem ken ik: Paula van team 52. Tja, even zoenen natuurlijk… en meer zou ik er niet over schrijven 🙂 Doordat ik erg lang in de rij stond bij de dixies (3 stuksvoor een heel kamp… kom op zeg Roparun organistatie.. dat kan toch veel beter!! Minimaal 10 zou ik zeggen!) waren mijn teammaatjes al naar de rontonde van Dinteloord gelopen waar de teamwisseling zou plaats vinden. Mijn camera lag nog in de bus… tja, dan maar geen beelden van deze één na laatste etappe. Vanaf Dintelmond mogen er geen busjes meer mee dus de lopers op de fiets. De fietsen van Team B namen we ook mee dus konden Laura en Ester ook mee en Teamcaptain Hans. Die wilde ook wel eens een stuk van de roparun meefietsen en dat zou hij doen tot in Rotterdam.

Dit zijn de leuke stukjes. In Numansdorp liep in mijn rondje en ondanks dat ik al behoorlijk stuk zat geeft het publiek je kracht om gewoon weer lekker te knallen. Zo mooi!!
In Middelsluis, als ik mij niet vergis word ik gespot door Henk, één van mijn hazen van de Midwinter Marathon. Henk heeft er nog steeds een hoog tempo in en naast elkaar ‘speren’ we richting Klaaswaal.
In Klaaswaal stonden Miranda en Wouter langs de kant om ons aan te moedigen. Heel leuk om het thuisfront daar te zien! Bij het wisselpunt in dit dorp kwam team A en B samen en stapten fietsers Laura en Ester af. We hadden nu genoeg fietsen om met 6 lopers en captain Hans richting Rotterdam te vertrekken.

Doorkomst in Klaaswaal – Video: Henk Lodder

De vraag van Team B of er nog vrijwilligers waren van team A om mee te gaan. Inmiddels had ik al veel last van mijn knie gekregen en vond het eigenlijk ook niet leuk voor Miranda en Wouter om weer verder te gaan maar ja, het stuk vanaf Klaaswaal tot Barendrecht heb ik vorig jaar niet gedaan… nou kom op dan maar!! Marjolein en Frank gingen ook mee. En zo liepen we met Team B runners Rafael, Bouke en Dick om en om richting Rotterdam.

Etappe 10: Klaaswaal – Rotterdam, start: maandag 11:24 – 13:49 uur: 486 t/m 519KM (33KM)

In Oud Beijerland is het altijd onwijs feest. Hier liep Frank voorheen en oh, je zag ‘m gewoon genieten. En wat liet hij weer de mensen langs de kant verbazen door snoeihard door het dorp te gaan… en ik maar uitleggen dat hij echt niet snel loopt, dit is zijn normale tempo. Onderweg zagen we regelmatig Nicole en haar man foto’s en video-opnames van ons schieten. Lees zeker ook even haar fotoblog voor haar verslag. Top dat ze uit Alphen a/d Rijn hun vriend Frank, maar ook de rest van het team kwamen aanmoedigen. De doorkomsten door dit soort dorpen, daar doe je het toch voor? Helemaal kapot zijn en dan zo worden aangemoedigd. De tranen kon in in Oud Beijerland kon ik nog maar net binnenhouden. Ook in Barendrecht was het publiek uitgelopen en maakte elk team een soort ere rondje bij het stadshuis. Hier stond Pim te fotograferen.. kan niet missen natuurlijk als echte Paparazzi!

De lopers kregen het nu wel moeilijk. Bij de meesten kon het tempo van 13km niet meer worden volgehouden, behalve bij Bouke en Frank. Bouke wilde graag door de Heinenoordtunnel heen want dat was zijn trainingsgebied… Dit was niet normaal meer… Bouke vloog letterlijk door de tunnelbuis. De fietsers konden hem niet meer bijhouden. Bizar goed! Frank was overduidelijk de meest fitte loper van heel Tref&Co en kreeg de eer om de laatste kilometers te volbrengen. Met de tijdchip in zijn handen liep hij af richting het Wilhelminaplein, vlak voor de Erasmusbrug waar de laatste tijdmeting wordt gedaan. Zo mooi om te zien hoe hij het team naar binnenbracht, de chip over de matten liet gaan en ook hier weer de grond kuste. Team 247, Tref&co is BINNEN!! en Hoe!!!

Met bijna het complete team gingen we over de Erasmusbrug richting de Coolsingel waar de laatste teamleden zich bij ons aansloten. Het was even wachten tot we aan de beurt waren om ons ererondje te maken. Ik sprak even met Broeder Richard langs de kant, die speciaal naar Rotterdam was gekomen… en toen.. de speaker: Team 247 Tref&Co……de rest hoorde ik al niet meer.. kippenvel!! Met zijn allen liepen we richting de finish, toegejuicht door zoveel mensen, bekenden en onbekenden…. iedereen met zijn eigen reden, zijn eigen verhaal… 520KM volbrengen met een geweldig team. Man, wat doet je dit goed!!

Knuffels en kussen na afloop. Tref&Co heeft het gehaald en heeft duidelijk bewezen dat ze zich niet uit het veld laat slaan als het even tegenzit.
Autopech of lopers die er helemaal doorheen zitten… Tref&Co loopt door!! Onze opgegeven gemiddelde snelheid van 13,1km/u hebben we keurig gehaald.
13,2KM/u gemiddeld en behaalde daarmee de 20e plek in het eindklassement. Na de finish liep ik John & Ans tegen het sportieve lijf. Leuk! Natuurlijk hebben zij weer enorm veel foto’s gemaakt. Na afloop zijn we nog even naar een terras gegaan en hebben daar lekker zitten nagenieten. RR aan het bier, ja, het kan echt.

Roparun 2010 met Tref & Co… wat een avontuur!! Een ervaring om nooit meer te vergeten. Ik wil heel graag al mijn lieve Treffies heeeeel erg bedanken dat ik mee mocht lopen in het team en heb genoten van dit Pinksterweekend!! Wat hebben we gelachen maar ook soms met een brok in de keel gelopen. Afgezien met het lopen en het fietsen door de bergen. De verzorging in basiskamp was super! En hoe ongelooflijk geweldig het team het probleem het uit vallen van busje A opving (Dikke pluim voor Léon hoe hij dit heeft geleid!). Deze keer heb ik wel 3 uur slaap kunnen pakken. Een PR (vorig jaar 1,5 uur). Ik kijk uit naar de reünie met ‘mijn’ Treffies!!!! Ik hou van jullie, allemaal!

Radio Lansingerland heeft o.a. ons team op de voet gevolgd. Hieronder vind je een aantal interviews die telefonisch zijn afgenomen. Op weg naar Rotterdam kwam verslaggever Mario naar mij toe gefietst en nam een interview af over de Roparun inclusief mijn beleving bij de Daniel den Hoed Kliniek waar heel veel kankerpatienten buiten de teams aanmoedigden:

Alle foto’s vind je in mijn Flickr-Album
Meer foto’s en fimpjes volgen natuurlijk nog!
Dit bericht moet nog worden gecheckt op spelfouten… (had ik nu de puf niet meer voor)

*genoemde tijden zijn de etappe-richttijden volgens het schema

>